من تنها فرزند خانواده هستم.

معمولا توی خونه بزرگ میشیم نه تو کوچه و خیابون .
با همسن و سالهای خودمون قد نمیکشیم و رشد نمیکنیم، ما با پدر و مادرمون بزرگ میشیم.

جای اینکه با دخترهای همسایه خاله بازی کنیم ، کنار مادر تویی آشپزخونه زل میزنیم به غذا پختن و ازشون خانه داری یاد میگیریم،
جای اینکه با پسرهای محلمون با توپ بزنیم شیشه همسایه رو بشکنیم، داریم همراه پدرمون به اخبار سیاسی و اقتصادی شبکه های مختلف رو نگاه میکنیم.

یهویی بزرگ میشیم ، میریم دانشگاه ، سربازی و….

کسی رو نداریم که خودمون رو باهاش متر و معیار بزنیم، که مثلاً برادر بزرگ مون داره ازدواج میکنه، یا برای خواهر کوچکترمون خواستگار اومده …
فقط یه روز که بی اختیار چشامون به شناسنامه مون میفته میبینیم ….یا خدا ، شده 33 ، 34 سالمون و هنوز.......

 نمیدونم شاید اینجوری باید بگم که تک فرزند بودن بدترین اتفاق خوب دنیاست که میتونه برای یک نفر در طول زندگیش رخ بده.

 

نوشته شده در سه شنبه 97 اسفند 14 -*- توسط ع . و -*- نظرات ( ) |